De herfst is begonnen. Het seizoen van vallende blaadjes en in symbolische zin dus van afscheid nemen. De familie zwaan komt de laatste tijd regelmatig langs. Naarmate de lelijke eendjes groter (maar nog niet mooier) worden neemt vader steeds meer deel aan de opvoeding. Hij moet waarschijnlijk helpen de jongeren in het gareel te houden. Moeder voorop, vader achteraan en de pubers in het midden. Ik heb het idee dat zwanenvaders zich meer met de opvoeding bemoeien naarmate de kinderen groter worden. Er is een parallel met de mensenwereld. Maar plots waren het alleen de ouders die bij mij langszij kwamen op kantoor. Ik miste het gepiep en zag ze verderop in de vaart ronddobberen als ware het hangjongeren zonder invulling. Toen de jeugd zag dat ze hier weer wat oud bruin konden scoren, kwamen ze aangevlogen.
Maar als bij een donderslag veranderde de vader in een soort Romeinse galei, die op volle ramkracht zijn eigen kinderen tegemoet ging. En als vader boos wordt, moet je echt oppassen! Het brood werd niet meer gedeeld! En als de kinderen al dachten dat ze nog even terug konden naar hun ouders, kwamen ze van een koude kermis thuis. Vader was duidelijk.
Het leek wel of het echtpaar zwaan opeens genoeg had van alle kinderen. En er werd ook niet meer opgevoed. Om die opvoedkundige taken zo rigoureus in de ringvaart te gooien, was misschien wel heel bot, maar gelijktijdig heel goed invoelbaar. Is de tijd van loslaten aangebroken...?